Friday, February 27, 2004

wahai burung-burung,

ada beberapa soalan yang mahu aku ajukan pada kalian. tempua, kenapa kau bersarang rendah? hei, enggang! masihkah kau terbang bersama rakan sebulumu dan menyisihkan pipit?

aku? just an ordinary bird guy. tak layak terbang bersama kalian, burung-burung hebat. tak layak berlari bersama kasawari, ostrich atau puyuh. juga tak layak mandi bersama penguin, itik atau angsa.

aku bukan pencetus. bukan juga pejuang.

tidak ada hebatnya aku. aku tidak mampu berkokok semegah ayam jantan. kalau dibakar, aku tidak mampu bangkit kembali seperti phoenix.

"betul ke kau pencetus? aku tengok cam peletup je. benda yang kau cuba hangatkan semuanya meletup. nasib tak baik, meletup di muka sendiri."

"betul ke kau pejuang? aku tengok tersangap-sangap je. emosi masih tak stabil, ilmu masih cetek, kail di tangan cuma sejengkal sudah mahu menduga lautan dalam."

apa hebatnya jadi manusia agung? yang nama selalu disanjung-sanjung? mungkin kau ada jawapannya. kadang-kadang, aku kasihan juga tengok kau dimabukkan oleh puji-pujian. patutlah cepat benar melenting bila ditegur. dan lawaknya, kau boleh panggil satu platoon pula untuk menyerang balas.

oh, ya! jangan tersalah anggap. ini bukan rintihan di pinggiran. aku bukan melukut yang hanya layak menjadi makanan sang pipit. aku cuma ingin bertanya dan aku harap kau sudi menjawabnya.

sekian. terima kasih.

yang ikhlas,

burung manusia biasa.

Tuesday, February 24, 2004

Airmata Ibu...

Hari ini ibu menangis sedih. Hati ibu terguris. Aku sendiri tak tahu macamana nak hilangkan kesedihan ibu. Tangisan bukan kerana derhaka anak, tapi amarah seorang kakak. Aku tahu ibu tak berniat jahat, ibu memang seorang yang cepat risau. Sangat bimbang perkara yang bukan-bukan. Tapi itulah ibu.

Isi hati ibu tak siapa yang tahu, tapi tangisan membawa makna yang beribu. Kasihan ibu.

Ibu seorang perwira, berjuang meneruskan hidup tanpa seorang suami, membesarkan anak-anak tanpa seorang ayah. Ibu seorang kekasih, setiap detik setiap saat mencurah kasih sayang tanpa batasan. Tak semua tahu, hidup ibu penuh pengorbanan.

Ayah, jika kau masih di sini, ibu takkan bersedih hati... Ayah, jika kau berada di sisi, ibu takkan berasa sunyi. Tapi kau telah pergi menyahut seruan Illahi...

Ibu, tabahkan hatimu. Jangan putus asa kerana tanpa ibu, padamlah obor azamku. Aku tak mampu jadi seperti mu, hanya mampu bangga dan menyanjungi pengorbananmu. Aku tak mampu jadi setabah dirimu, tersenyum sedang orang sekeliling mencari kesalahanmu. Kau tabah, kau sabar, kau redha.... Setiap kali dugaan menerpa, kau kata "Tuhan sedang menguji kita..."

Ibu, andai air mata ini berguguran, akan banjir tanah ketandusan jika disamakan dengan kasih sayang dan pengorbananmu. Andai bintang jatuh setiap kali matamu berkaca, cakerawala jadi sepi tanpa cahaya berkerlipan.

Ibu ratu hatiku... Tiada kasih setanding kasih ibu.

Friday, February 20, 2004

A conversation with the president

A guy walks into a coffee shop and sees President Bush and Colin Powell sitting together. He introduces himself and asks President Bush, "How goes the War effort, Sir?"

President Bush answers, "We're getting ready to kill 40 million Iraqis and one blonde."

The guy asks in astonishment, "Why are you killing one blonde?"

President Bush turns to Colin Powell and says, "See, I told you people wouldn't care about the Iraqis.

Thursday, February 19, 2004

"Kenapa entry yang sedih-sedih je boleh menang anugerah?"

"Entah mana aku tau!"

"Macam dah kena libasan Rashid Sibir je. Bosan tau tak?"

"Engkau yang bosan. Orang Lain tidak"

"Tahun depan aku sure punyalah entry sedih lagi akan menang"

"Alah kau saja yang cemburu sebab entry sedih kau sendiri tak menang!"

"Diam!"

Tuesday, February 17, 2004

Aku Tak Mahu Naik!

Apa lagi mahu tunggu?
Naik! Naik! Naik!
Orang dibawah sudah beratur panjang

Aku tak mahu naik
Aku gayat
Aku nak turun

Kau tak boleh patah balik
Sudah sekerat jalan
Kena panjat
Naik! Naik! Naik!

Aku letih
Aku nak turun
Aku menyesal

Engkau jangan jadi gila
Meminta yang bukan-bukan
Daki cepat
Naik! Naik! Naik!

Wahai Jibril
Sayapkan aku ke Sana.

Saturday, February 14, 2004

pulang menghadap simurgh

berikan aku tangga
aku mahu naik ke atas

tapi sebelum sempat ku memanjat
tanggaku reput dimamah anai-anai

dan aku terlena di ribaan bidadari
"tunggulah." bisiknya lembut,
"tunggu hingga malaikat menjemputmu pulang"

tapi aku mahu segera ke sana
pulang menghadap simurgh

entah bagaimana caranya aku tidak pasti
tanggaku sudah reput dimamah anai-anai
dan bidadari yang cantik manis itu mengejutkan aku dari tidur
tapi malaikat masih belum datang menjemputku pergi

berikan aku sayap
berikan aku buraq
aku mahu naik ke atas

tapi jangan biarkan aku berdiri di atas tengkuk orang lain.

Friday, February 13, 2004

"Bangun! Bangun! Apa kau buat kat sini?"

"Kau ingat ni bapak kau punya rumah?"

"Berambus!"

"Wa" terpisat-pisat bangun dengan mamai. Suara menghina itu benar-benar menyiat kulit hati 'wa'.
Ini bukan rumah dia. Ini rumah Mak "Wa". Tapi kalau tak kerana Mak "Wa", dia takkan menginjak syurga rumahtangga.

Dasar lelaki bujang terlajak! Nama saja lelaki, tetapi pemalas. Mak "Wa" juga yang menyara dia.
Entah ilmu pemikat manalah agaknya dia pakai. Sampai mak "Wa" pilih dia mengganti arwah ayah!

"Wa" geram! Mahu saja "Wa" sembelih dia jadikan korban! Ah! Daging manusia bukan boleh hadam.

Friday, February 06, 2004

"lu tau kenapa wa rasa loya-loya sekarang?"

"entah. mana la wa tau. lu tak story apa-apa lagi." jawab wa pendek.

dia tak pandang mata wa bila kata, "wa rasa meluat dengan lu."

wa terus terdiam.

wa fikir apa lagi 'pergorbanan' yang wa tak beri lagi pada lu. mungkin juga lu menyampah dengan 'permintaan' wa. wa tak mintak banyak. wa cuma mintak lu dengar cakap wa. wa bukan mintak bulan dan bintang dari lu.

bila wa lapar, wa mintak nasi. tapi semalam lu kasi wa nasi keras. wa tak bising. wa makan je walaupun wa rasa nasi ni boleh jadi makanan burung.

lepas masak lu keluar gi melantak kat McD. tu pun, wa tak kecoh.